The Guardian ka publikuar këtë të diel në ditën e zgjedhjeve parlamentare në Itali një analizë të gazetarit italian, Roberto Saviano, i cili shprehet se nëse Giorgia Meloni, zgjidhet kryeministre e Italisë, kjo do të përbënte një rrezik për vendin dhe Evropën.

Udhëheqësja e “Vëllezërit e Italisë” mohon se është fashiste, por i përmbahet sloganit të epokës së Musolinit “Zot, atdhe, familje”.

Giorgia Meloni paraqet një rrezik për ekuilibrin demokratik në Evropë. Udhëheqja e saj duket të jetë antiteza e asaj që i duhet Italisë, dhe jo vetëm në këtë moment të vështirë.

Rreziku lind për Evropën sepse Italia ka qenë gjithmonë një laborator duke paralajmëruar krizat e vendeve të tjera.

Italia kishte Musolinin përpara Hitlerit dhe Brigadat e Kuqe ekstremiste të majta përpara se “Action Directe” të shfaqej në Francë dhe Fraksioni i Ushtrisë së Kuqe ndoqi shembullin në Gjermani.

Italia kishte Berluskonin përpara se SHBA-ja të merrte Trumpin.

Dhe pas viteve të keqqeverisjes së Berlusconit, Italia prodhoi Lëvizjen Pesë Yjet, partinë e parë populiste të udhëhequr nga një komedian, përpara se pjesa tjetër e Evropës të arrinte.

Agjenda e “Pesë Yjeve” ishte përçarje politike, shpesh pa menduar për pasojat.

Frymëzimi moral dhe ekonomik i Melonit është Viktor Orbán , njeriu që vitet e fundit ka shkatërruar opozitën në Hungari dhe ka arritur legjitimitet duke armatosur konsensusin popullor.

Ai ka dhënë një ndjenjë kalimtare sigurie, por hungarezët e kanë paguar shtrenjtë në formën e paqëndrueshmërisë ekonomike dhe, mbi të gjitha, humbjes së të drejtave të tyre.

Parlamenti Evropian deklaroi në fillim të këtij muaji se Hungaria nuk mund të konsiderohet më një demokraci e plotë. Eurodeputetët nga Lidhja populiste e Italisë dhe Vëllezërit e ekstremit të djathtë të Italisë votuan kundër rezolutës dhe si mund të bënin ndryshe?

Meloni nuk e ka fshehur kurrë bashkëpunimin e ngushtë me Orbanin dhe aleatët e tij në ndjekjen e qëllimit të përbashkët për forcimin e së djathtës së fortë evropiane në emër të respektit të sovranitetit kombëtar, mbrojtjes së familjes natyrore, identitetit të krishterë dhe ekonomisë sociale të tregut.

Dyshja i kanë reklamuar takimet e tyre me selfie miqësore në rrjetet sociale. Në fund të fundit, ata këndojnë nga e njëjta fletë himni social konservator mbi abortin , të drejtat LGBT dhe migrimin.

Ata ndajnë një qëllim: shoqëritë e bazuara jo në të drejtat individuale të garantuara nga ligji evropian, por në autoritarizmin sovran.

As edhe një raport i fundit nga mbikëqyrësi ekonomik i parlamentit hungarez, i cili paralajmëroi se një rritje e vajzave të diplomuara dhe përfaqësimi igrave në fuqinë punëtore i dëmton burrat, kërcënon rritjen e popullsisë dhe ekonominë, bëri që Meloni të vinte në dyshim mbështetjen e saj për Orbanin.

Për më tepër, entuziazmi që ajo tregon për politikat ekonomike të Hungarisë, veçanërisht për taksën e saj të sheshtë, tradhton naivitetin e saj dhe duhet të ngrejë alarmin për një shkrirje financiare në Itali.

Mbështetja e saj për njerëz si Orban, tregon rrezikun e vërtetë që paraqet Giorgia Meloni.

Partia e Melonit ia ka dalë të zgjerojë bazën e saj elektorale në Itali gjatë viteve duke marrë militantë nga partitë e tjera, të gatshëm të hidheshin në atë që supozohej të ishte fitues. Kjo strategji me rrezik të lartë ka funksionuar edhe pse ka tërhequr “Vëllezërit e Italisë” në polemika dhe në disa hetime gjyqësore në vazhdim, për përfshirjen e pretenduar të kandidatëve në korrupsion , zhvatje dhe depozitim të paligjshëm të mbetjeve.

Megjithatë, Meloni ka arritur të riafirmojë besueshmërinë e saj duke dëbuar ngatërrestarët dhe duke i distancuar publikisht ata.

Të vetmet figura që duket se ajo ka vështirësi të mohojë janë politikanët, identiteti i të cilëve është ndërtuar mbi ideologjinë e ekstremit të djathtë.

Meloni mohon se është fashiste. Nuk mendoj se është pika më e rëndësishme e programit të partisë së saj, por ia vlen të trajtohet. Është një lojë e thjeshtë: partitë, prejardhja e të cilave mund të gjurmohen në lëvizjet neofashiste, kanë bërë përpjekje të mëdha për të detoksifikuar dhe zbutur imazhin e tyre, duke deklaruar kundërshtimin e tyre ndaj antisemitizmit, racizmit dhe përvojës historike fashiste.

Meloni foli para paraardhësve të saj politikë neofashistë me sloganin e kohës së Musolinit “Zot, atdhe, familje”. Ajo e bëri atë në vitin 2019, duke folur nga skena në një miting në San Giovanni: “Unë jam Giorgia, unë jam një grua, unë jam një nënë, unë jam italiane, unë jam një e krishterë.”

Ajo e ripohoi atë në të njëjtin vit, në Kongresin Botëror të Familjeve në Verona, ku u shpreh edhe më eksplicite, duke premtuar: “Do të mbrojmë Zotin, atdheun dhe familjen”.

Gjatë një interviste në fushatën aktuale zgjedhore, ajo tha se “ Dio, patria, famiglia ” (Zoti, atdheu, familja) nuk ishte një slogan fashist, por një deklaratë e bukur dashurie.

Atyre që kujtojnë me rrëqethje se ishte kudo gjatë regjimit fashist, lyer muret e fshatrave, hyrjet e zyrave dhe në librat e shkollës, ajo iu kundërpërgjigj se citati origjinal ishte nga revolucionari italian Giuseppe Mazzini.

Zoti, për të, nuk duket se përfaqëson besimin, por më tepër një markë katolicizmi të imponuar si e vetmja fe e denjë për të drejtat. Kufijtë e atdheut duhen mbrojtur, nëse duhet edhe me dhunë, dhe familja nuk është djep i dashurisë, por i imponimit dhe i detyrimit.

Familja është gjithmonë heteroseksuale, fëmijët e saj të lindur dhe të njohur në formën e imponuar.

Besimet dhe qëllimet reale të Melonit mund të mos duken saktësisht të njëjta, por fjalët e saj shpesh janë jehonë e Musolinit. Fjalimet e saj luajnë mbi nevojën për identitet apo mbi frikën njerëzore për t’u margjinalizuar.

Në duart e saj identiteti bëhet një mjet propagande për ndarjen e botës në Ne dhe Ata, ku “ata” janë komunitete LGBTQ+, emigrantë apo ata që nuk e shohin veten të përfaqësuar në strukturat e krijuara apo etiketat e imponuara nga të tjerët.

Përshtypja e krijuar është se ata janë njerëzit e këqij, që rrezikojnë identitetin e të gjithë kombit. Totalitarizmi, që nga fillimi i kohës, ka përdorur frika të tilla për t’i bindur njerëzit që t’i privojnë vullnetarisht të drejtat e tyre, me premtimin për t’u mbrojtur nga një armik i jashtëm.

Edhe pse ajo mohon çdo lidhje me fashizmin, Meloni duket se dëshiron të mbajë mbështetjen e krahut të së djathtës radikale, të cilët e konsiderojnë partinë e saj shumë të moderuar dhe e votojnë atë vetëm për të përmbushur numrat kundër së majtës.

Refuzimi i plotë i rrënjëve fashiste të partisë, me sa duket, do të nënkuptonte humbjen e shumë këtyre votave.

Nga ana tjetër, shoqërimi i vazhdueshëm me neofashizmin do ta vendoste Melonin në një pozicion shumë të pakëndshëm ndërkombëtarisht.

Prandaj, ajo ka zgjedhur një riemërtim, por është e pjesshme. “Vëllezërit e Italisë” mbajnë të njëjtën logo, tre ngjyrat italiane në formën e një flake, e përdorur nga Lëvizja Sociale Italiane (MSI), neo-fashiste, tashmë e zhdukur, e themeluar në vitin 1946 nga mbështetës të regjimit si Pino Romualdi, një figurë udhëheqëse në partinë fashiste dhe Giorgio Almirante, i cili u dënua për bashkëpunim me trupat naziste.

Meloni shfaqet figura më e rrezikshme politike italiane jo sepse ngjall në mënyrë eksplicite fashizmin apo praktikat e milicisë me këmisha të zeza , por për shkak të paqartësisë së saj.

Matteo Salvini, Silvio Berlusconi dhe Giorgia Meloni

Gjatë fushatës zgjedhore ajo promovoi një anë demokratike, liberale-konservatore. Ajo dënoi pushtimin rus të Ukrainës dhe ka qenë e zëshme në mbështetje të NATO-s dhe ndihmës ushtarake për Kievin. Por ajo kundërshtoi sanksionet e BE-së ndaj Rusisë pas aneksimit të Krimesë në vitin 2014. Dhe në librin e saj të vitit 2021 “I Am Giorgia” ajo shkroi se Rusia e Putinit “mbron vlerat evropiane dhe identitetin e krishterë”.

E djathta radikale në Itali është pozicionuar pranë Putinizmit. Meloni po përpiqet të shmangë gabimet e Salvinit . Megjithatë, ata ishin të dy, së bashku me Berluskonin, pjesë e aleancës politike që më së shumti mbështeti lidhjet më të ngushta ekonomike me Rusinë.

Meloni në paqartësinë e saj, i ka drejtuar sulmet ndaj emigrantëve. Ajo ka ushqyer frikën e italianëve, ka krijuar një armik, një ‘kokë turku’ mbi të cilin të shkarkohet faji për paaftësinë dhe keqmenaxhimin publik.

E djathta ekstreme mund të ketë sukses në Itali, sepse e majta ka dështuar, pikërisht si në pjesën më të madhe të botës të ofrojë vizione ose strategji të besueshme. E majta kërkon që njerëzit të votojnë kundër së djathtës, por i mungon një vizion politik apo një alternativë ekonomike.

E majta tingëllon elitare kur komunikon, ndërsa e djathta ka gjetur një ligjërim të hiperthjeshtuar: fjalë kyçe, parrulla, koncepte të reduktuara deri në më elementaret, veçanërisht për emigrantët, nga dhuna dhe terrorizmi i të cilëve, duket se italianët duhet të shpëtohen.

Nuk është çudi që Meloni nuk kishte asnjë shqetësim, pavarësisht nga një protestë publike, për postimin e videos së një përdhunimi të kryer nga një azilkërkues.

Meloni është, besoj, e rrezikshme sepse ajo i afrohet më shumë shkollës Berlusconi të gënjeshtrave politike dhe librit populist që thotë se sa më gjithpërfshirëse të jetë një gënjeshtër, aq më shumë njerëz do ta besojnë atë.

Kujdes, sepse atje ku shkon Italia, së shpejti do të vijë edhe pjesa tjetër e Europës.