Marinari amerikan që shihet duke mbështjellë përreth krahëve të tij një grua me uniformë të bardhë mjekësore në “Times Square”, konsiderohet si puthja më e famshme e kapur ndonjëherë në kamera. E kapur në mes të gëzimit të ditës që solli fundin e Luftës së Dytë Botërore, imazhi bardh e zi i Alfred Eisenstaedt u botua për herë të parë në revistën “Life” në 1945 dhe që atëherë është bërë një objekt i kulturës popullore.

Fotoja më në fund u fut edhe në studion e artistes Amy Sherald, ku piktorja e famshme mbështetet në gurë të ndryshëm vizualë për të krijuar portretet e saj të jetës së përditshme të amerikanëve me ngjyrë, që është përjashtuar kryesisht nga historia e artit.

Në pikturën e saj të re “For love, and for country”, Sherald zgjedh imazhin e Eisenstaedt për të bërë një deklaratë të guximshme dashurie: dy marinarë me ngjyrë që ndajnë një puthje thellësisht pasionante, sytë e tyre të mbyllur ndërsa humbasin në këtë moment. Është një vepër monumentale dhe mbi 10 metra e lartë, më e madhe se ajo që Sherald pikturon zakonisht. Në një kohë kur të drejtat e homoseksualëve dhe transgjinorëve në SHBA po rrezikohen nga një numër rekord parullash anti-LGBTQ, artistja tha se donte që miqtë e saj të ndiheshin “të sigurt” përmes punës së saj.

Ne jetojmë në një vend ku martesat e të njëjtit seks po kërcënohen dhe ku shpesh ka dhunë fatale ndaj njerëzve transgjinorë. Dashuria brenda atij komuniteti kontrollohet, dhe kështu politika e kënaqësisë publike hyn në lojë. Ka një histori të gjatë censurimi dhe fshirjeje që ka rënduar puthjen e homoseksualëve dhe shpesh është përjashtuar nga këndvështrimi. Mendoj se po jetojmë në një moment tani ku vendosja e një puthjeje dhe veçanërisht një puthje homoseksuale, mund të përdoret si një akt fuqizimi.

Titulli u frymëzua nga një program radiofonik që Sherald po dëgjonte, një kthesë fraze e përmendur shkurtimisht që i mbeti në mend asaj ndërsa po përgatiste ekspozitën. Artistja shprehet:

Është një reflektim i dëshirës sime për të regjistruar jetën ashtu siç e shoh apo e ndjej.

Sherald përdor një strategji të njëjtë në krijimin e çdo vepre arti, duke organizuar fotosesione në studio përpara se të fillojë të pikturojë. Puna e saj nuk e fsheh lidhjen e saj me fotografinë, por më tepër anon në të, çdo kanavacë ndjehet si një takim i dy mediumeve. Por piktura e saj e puthjes në “Times Square”, pavarësisht nga të gjitha ngjashmëritë e saj, ka një ndjenjë krejtësisht të ndryshme nga imazhi i Eisenstaedt, në të cilin fytyra e gruas është errësuar ndërsa marinari e shtrëngon fort.

Në imagjinatën e Sherald-it, një burrë me një këmishë të bardhë, të pastër dhe kapelë marinari e tërheq partnerin afër, duke i përkulur kokën ndërsa e ul poshtë. Figura e dytë, me vija, një shami e kuqe dhe pantallona të prera të verdhë kanarinë, mban kapelën e tij mënjanë ndërsa i dorëzohet puthjes, duke i besuar përqafimit.

Fotografia origjinale ka një histori të ndërlikuar. Megjithëse njerëz të ndryshëm kanë aluduar gjatë dekadave se ata janë çift, ata besohet gjerësisht se janë Greta Zimmer Friedman, një asistente stomatologjike në atë kohë 21-vjeçare dhe George Mendonsa, një marinar i Luftës së Dytë Botërore i së njëjtës moshë, i cili e puthi spontanisht kur u dha lajmi për dorëzimin e Japonisë. Friedman tha në vitin 2005 se takimi “nuk ishte një ngjarje romantike”, duke shtuar:

Nuk ishte zgjedhja ime të puthesha. Djali thjesht erdhi dhe më puthi.

Nga ana tjetër, artistja Sherald i dha përparësi komoditetit të çiftit që merrte pjesë në skenën e saj.

Nëse nuk do të ishin rehat, do të ishte një pikturë ndryshe. Edhe pse janë modelë që nuk e njihnin njëri-tjetrin, mundën të krijonin atë moment ku ndjenë intimitetin e asaj që po ndodh atje.