Edinburgu, kryeqyteti i Skocisë, dikur kryesonte listën e qyteteve me aromën më të keqe në botë. Gjatë historisë, banorët e saj janë përballur me aroma të ndryshme të pakëndshme. Sot, në shumë portale, është në krye të qyteteve në Evropë me erërat më të këqija. Përveç erës së keqe të shkaktuar nga hedhja e fekaleve dhe e trupave të pajetë, qyteti ishte mbuluar edhe nga smogu. Banorët e saj përballen me problemin e aromave të pakëndshme që vijnë nga ujërat e zeza pranë termocentralit “Scottish Water”, si dhe nga fabrikat e birrës dhe distileritë.

Për të zgjidhur problemin e aromës distileria historike “North British” propozon ndërtimin e një kulle të lartë që do të reduktonte ndikimin e aromës së keqe në mjedis. Dikur ky qytet njihej si “Athina e Veriut” dhe në shekullin e 17-të u rrethua me një mur të madh për mbrojtje. Princes Street Gardens, tani një park popullor, dikur ishte një vend ku hidheshin trupa të vdekur dhe mbeturina, duke krijuar liqenin e madh kundërmues Nor’Loch.

Muret që rrethonin Edinburgun e bënin të vështirë qarkullimin e ajrit, kështu që qyteti u mbulua me tym të dendur nga oxhaqet. Për shkak të këtij smogu, Edinburgu mori pseudonimin “Auld Reekie” (“tymi i vjetër”). Për të zgjidhur mungesën e hapësirës, Edinburgu filloi të ndërtonte ndërtesa të larta, duke i detyruar banorët të jetonin në rrokaqiejt mesjetarë. Mungesa e një sistemi adekuat të kanalizimit çoi në probleme shtesë.

Çdo mbrëmje në orën 22:00, banorët bërtisnin nga dritaret e tyre “Gardy Loo” për të paralajmëruar njerëzit që të përgatiteshin për një “bombë me erë të keqe” duke lëshuar përmbajtjen e tiganëve në rrugë. Pastaj ato mbeturina do të përfundonin në Nor’Loch, e cila, çuditërisht, shërbeu edhe si burim uji. Fatmirësisht, sot situata në kryeqytetin skocez është më e mirë se në të kaluarën.