Sipas kërkimeve të reja të kryera nga një grup ndërkombëtar shkencëtarësh dhe të botuar në “Nature Astronomy”, planetët ku mund të korren diamante do të ishin të shumtë. Ashtu si në Neptun, edhe në Uran formimi i kristaleve të diamantit bëhet i mundur nga dy faktorë të pranishëm në thellësi të atmosferës së tyre; presionet e larta dhe temperaturat e larta. Këto kushte zbërthejnë hidrokarburet si metani në atome individuale, duke lejuar që atomet e karbonit të bashkohen për të formuar molekula diamanti në gjendje të ngurtë, të cilat mund të krijojnë struktura gjithnjë e më të mëdha.

Në këtë hulumtim u zbulua se temperaturat dhe presionet për të shkaktuar formimin e diamanteve janë më të ulëta sesa mendohej më parë. Kjo do të bënte të mundur reshjet e diamantit jo vetëm në planetë të mëdhenj si Urani, por edhe në planetë të ngjashëm më të vegjël të gaztë. Ata quhen “mini-Neptune” dhe qindra prej tyre janë zbuluar jashtë sistemit tonë diellor.

Shefi i studimit Siegfried Glenzer nga “SLAC National Accelerator Laboratory” nënvizon se ky zbulim jo vetëm që thellon njohuritë tona për planetët tanë të akullt lokalë, por gjithashtu ka implikime për të kuptuar procese të ngjashme në ekzoplanetët përtej Sistemit tonë Diellor. Ajo që zbuluan Glenzer dhe kolegët e tij mund të shpjegojë gjithashtu disa karakteristika aktualisht të pakuptueshme të fushave magnetike të Uranit dhe Neptunit.

Studiuesit përdorën XFEL të Evropës, një instrument 3.4 kilometra i gjatë që prodhon presione jashtëzakonisht intensive. Duke lidhur atë që është zbuluar me planetët tanë dhe ato të sistemeve të tjera diellore, mund të supozohet se diamantet mund të formohen në një thellësi më të ulët se ç’vlerësohet. Ndërsa grimcat e diamantit bien drejt qendrës së planetit, duke tërhequr gazin dhe akullin me vete, ato mund të ndikojnë ndjeshëm në fushat magnetike. Ndryshe nga Toka, planetët si Neptuni dhe Urani nuk kanë fusha magnetike simetrike, por prania e diamanteve në rënie të lirë mund të ndihmojë në shpjegimin e kësaj anomalie.