Ashtu si shpesh kur gjente përmbledhje të lehta dhe të lumtura, Franz Beckenbauer një herë tha: “Zemra e futbollit të Gjermanisë rreh në Ruhr”.

Dhe është e vërtetë. Ashtu si zemra industriale shtrihet midis këtyre luginave – pak më shumë se 30 kilometra midis Duisburgut dhe Dortmundit, me Këlnin që kufizon anën jugore të trekëndëshit – lavdia futbollistike e vendit ka kaluar dhe ekziston ende këtu, e për këtë arsye edhe stadiumet.

Në fakt, në këtë “pamje perëndimore” – një nga tre në të cilat organizatorët kanë ndarë Gjermaninë për të kufizuar udhëtimin e ekipeve dhe tifozëve dhe gjurmën e “turneut më ekologjik ndonjëherë” – do të pozicionohen Italia, Anglia dhe Spanja.

Këtu, në luginat e pagëzuara si “industriale” nga prusianët, që janë kthyer në një konglomerat të pandërprerë, gjithçka ka përmasa gjigante: fabrikat, tabelat, birra.

Këtu, për shkak të furrave, për dekada netët ishin portokalli dhe mëngjeset gri dhe Ëilly Brandt një herë tha: “Do të vijë dita kur qielli i Ruhrit do të jetë përsëri blu”.

Nëse kjo profeci është realizuar dhe qielli është kthyer në blu, kjo është për shkak se Ruhri – si Gjermania – është de-industrializuar.

Me gazometrat, si në Bochum të shndërruar në “qendra zhytjeje” ose muze dhe muret e fabrikave të pajisura për alpinistët, nëse Ruhri sot është në mes të tranzicionit dhe rishpikjes së tij të gjelbër, në të njëjtën mënyrë është edhe futbolli.

Këtu luajnë Borussia Dortmund dhe Leverkusen e Xabi Alonso. Por emra të tjerë të lavdishëm dikur të famshëm po luftojnë.

Bochum është klasik në zemër. Dhe Schalke 04 – e cila pasi i tha lamtumirë Glück-auf-it historik (kështu quhet nga përshëndetja që shkëmbyen minatorët, fat të mirë), ndërtoi një stadium të ri 60,000 vendesh në “Gelsenkirchen” me 3 km tuba birre që rrjedhin direkt nga fabrika, edhe pse është në Bundesliga 2.

Ajo paguan për tubacionet e mbyllura të ish-sponsorit “Gazprom”, të sjella në këto anë nga Gerhard Schröder, kancelar-mik i Putinit.

Sa i përket Bayer Leverkusenit, sezoni i artë shkon paralelisht me krizën e zezë të grupit farmaceutik “Bayer”, i cili ndërtoi qytetin.

Kuadranti i prosperitetit dhe dominimit ndodhet në jug, midis Mynihut, Shtutgartit dhe Frankfurtit: “Mannschaft” (kombëtarja gjermane) e Julian Nagelsmann do të ketë selinë e saj këtu.

Është e kotë të ndalemi te Bayern-i – ekipi mjeshtër, ekipi i sistemit më lokal (bavarez) nga të gjithë, por edhe më globali – që ndërpreu një hegjemoninë 11-vjeçare.

Edhe Shtutgarti është gjithashtu një ekip me nivel. Dhe ndodhet pikërisht në jug, shpesh i nënvlerësuar nga snobët, ku gjenden rajonet më inovative të Gjermanisë.

Në fund është trekëndëshi verilindor (selia e ekipit francez të Mbappe-s). Teatri i eksperimentit të Leipzig, një ekip i ndërtuar rreth tryezës nga Red Bull në vitin 2009, duke filluar nga kategoria e pestë, me struktura dhe marketing të fundit.

Një operacion që mund të bëhej vetëm në Lindje, ndërsa Berlini (dy skuadra, Herta dhe Unioni, sepse gjithçka është e dyfishtë në Berlin për shkak të ndarjes së Murit), është ndoshta shumë “cool” që futbolli të zërë rrënjë.

Në fund, Kampionati Evropian 2024 që do të ofrojë Gjermania është një hartë e përditësuar e Fussballnation, një gjendje moderne përtej futbollit.

Ata, gjermanët, edhe pse të ndryshuar, mbeten për shumëkënd – me italianët dhe anglezët në krye – skuadra që do të japë më shumë kënaqësi për t’u mundur.