E vetmja gjë që lidh çdo dhomë të vogël në “Happiness Factory” me botën e jashtme është vetëm një hapësirë nga ku mund të merret ushqimi, nuk lejohen telefona apo laptopë. Banorët e këtyre qelive janë me uniforma burgu blu, por nuk janë të burgosur. Ato kanë shkuar në këtë qendër në Korenë e Jugut për një përvojë izolimi, për t’iu ardhur në ndihmë fëmijëve të tyre.

Shumica e njerëzve të izoluar kanë një fëmijë që është tërhequr plotësisht nga shoqëria dhe kanë ardhur të mësojnë vetë se çfarë do të thotë të jesh i shkëputur nga bota. Qëllimi i skemës është të mësojë njerëzit se si të komunikojnë më mirë me fëmijët e tyre. Shpresa është se izolimi do t’u ofrojë prindërve një kuptim më të thellë të fëmijëve të tyre.

Djali i Jin Young-hae ka tre vjet që është izoluar në dhomën e tij të gjumit. Meqenëse e kalon kohën vetë në izolim, zonja Jin e kupton pak më mirë “burgun emocional” të 24-vjeçarit.

Kam pyetur veten se çfarë kam bërë gabim, është e dhimbshme të mendosh. Por ndërsa fillova të reflektoja, fitova njëfarë qartësie.

Djali i saj ka qenë gjithmonë i talentuar dhe pritshmëritë ndaj tij ishin të mëdha.

Ai shpesh ishte i sëmurë, luftoi për të mbajtur miqësi dhe përfundimisht zhvilloi një çrregullim të të ngrënit, duke e bërë të vështirë shkuarjen në shkollë.

Kur djali i saj filloi të ndiqte universitetin, ai dukej se po shkonte mirë, por një ditë, u tërhoq plotësisht. Duke e parë të mbyllur në dhomën e tij, duke lënë pas dore higjienën personale dhe ushqimin, i theu zemrën. Edhe pse ankthi, vështirësitë në marrëdhënie me familjen dhe miqtë dhe zhgënjimi nga mospranimi në një universitet mund të kenë prekur djalin e saj, prandaj ai heziton të flasë. Kur Jin erdhi në ‘Fabrikën e Lumturisë’, ajo lexoi shënime të shkruara nga të rinj të tjerë të izoluar.