Askush nuk e priste këtë. Dramë e madhe, sigurisht, por kjo ishte një tronditje.

Kur grafika u ndez në të gjitha kanalet e mëdha franceze, nuk ishte e djathta ekstreme e Marine Le Pen dhe kryeministrit të saj Jordan Bardella që ishin në rrugën e fitores. Ishte e majta që e kishte arritur atë dhe centristët e Emmanuel Macron kishin bërë një rikthim të papritur, duke e shtyrë Rally Kombëtare të ekstremit të djathtë (RN) në vendin e tretë.

Jean-Luc Mélenchon, flamuri veteran i krahut të majtë, i parë nga kritikët e tij si një ekstremist, nuk humbi kohë duke shpallur fitoren. “Presidenti duhet t’i bëjë thirrje Frontit të Ri Popullor për të qeverisur,” u tha ai mbështetësve në sheshin e Stalingradit, duke këmbëngulur se Macron duhej të pranonte se ai dhe koalicioni i tij kishin humbur.

Aleanca e tij, e krijuar me nxitim për zgjedhjet e papritura të Presidentit Macron, përfshin radikalët e tij France Unbowed, së bashku me të Gjelbrit, Socialistët dhe Komunistët. Por fitorja e tyre nuk është aq e madhe sa për të qeverisur. Franca do të ketë një parlament me bashkëqeverisje. Asnjë nga tre blloqet nuk mund të formojë një shumicë të plotë.

Sapo foli, Mélenchon doli në një shesh shumë më të madh, Place de la République, për të festuar suksesin e tij me një turmë prej 8,000 vetësh. Për mbështetësit e Frontit Kombëtar, fushata po kthehej në festën e tyre.

Vetëm një javë më parë, të gjitha gjasat ishin për një shumicë të mundshme absolute, dhe Marine Le Pen dhe Jordan Bardella ishin ende duke folur për qeverisjen e tyre disa ditë përpara votimit.

Marine Le Pen tha: “Dy vjet më parë kishim vetëm shtatë deputetë. Sonte jemi partia e parë në Francë për sa i përket numrit të deputetëve.”

Në parlamentin e kaluar kishin 88 deputetë dhe tani më shumë se 140, ndaj kishte të drejtë. Dhe asnjë parti tjetër nuk ka më shumë se 100 deputetë, sepse makronistët dhe Fronti Popullor janë të dy koalicione.

Më shumë se 200 kandidatë që e shihnin veten si pjesë e një “fronti republikan”, u tërhoqën nga raundi i dytë në mënyrë që një rival i vendosur më mirë të ndalonte fitoren e RN.

Pjesëmarrja, me 66.63%, ishte më e larta në një raund të dytë parlamentar që nga viti 1997. Në të gjithë Francën, RN po humbte balotazhet që i nevojiteshin për të fituar. Disa nga kandidatët e tyre ishin më pak tërheqës.

RN shënoi 32% të votave – 37% me aleatët e tyre të krahut të djathtë – dhe për më shumë se 10 milionë votues është thyer një tabu. Në Meaux, në lindje të Parisit, RN fitoi por jo shumë.

Përpara rezultatit të parashikuar në orën 20:00, kishte spekulime të zjarrta nëse Presidenti Macron do të dilte dhe do të fliste.

Gabriel Attal, kryeministri i tij i , përfundimisht u duk se dha përgjigjen e qeverisë. Ai njoftoi se do t’i dorëzonte shefit të tij dorëheqjen në mëngjes, por do të qëndronte në detyrë për aq kohë sa të nevojitej. Attal supozohet të fluturojë të martën në mbrëmje për në një takim të NATO-s në Uashington.

Franca ka hyrë në një periudhë jostabiliteti politik pa rrugëdalje të dukshme. Ishte folur për trazira, por vetëm një pjesë e vogël e incidenteve u raportuan në Paris dhe qytete duke përfshirë Nantes dhe Lion. Të gjithë sytë janë tani tek presidenti, i cili do të duhet të gjejë një rrugëdalje nga ky ngërç.

Gazeta e majtë Libération e përmblodhi gjithë natën me titullin C’est Ouf. “Është çmenduri”, në frëngjisht bisedore, por për ta është gjithashtu një lehtësim që votuesit ndaluan RN të vinte në pushtet.

Burimi: /BBC