“Puna e trajnerit të Anglisë sjell në vetvete shumë presion. Ju keni dëgjuar kaq shumë për vitin 1966 dhe atë që bëri ekipi i trajnerit të atëhershëm sër Alf Ramsey. E merni me mend sa shumë shpresë kemi për t’i dhënë fund gjithë atyre viteve dhimbjeje”, shkruan tekniku i njohur suedez, Sven Goran Eriksson, i cili vuan nga një sëmundje e pashërueshme. Dikur, Eriksson ka qenë dhe trajner i Anglisë.

Gjithë këtë presion e ndjeu edhe sër Bobby Robson. Të 13 menaxherët pas Alfit e kanë ndjerë ketë presion. Askush nga ne nuk ia doli, por askush nuk iu afrua më shumë se Gareth Southgate.

Pasi arriti një gjysmëfinale të Kupës së Botës në vitin 2018, një finale të Kampionatit Europian në vitin 2020, një çerekfinale të Kupës së Botës dhe tani një finale të dytë radhazi të Kampionatit Europian, Gareth është lehtësisht trajneri më i mirë anglez që nga Alf. Ai fiton sot në Berlin dhe mendoj se duhet të konsiderohet më i miri.

Gareth mësoi nga gabimet që bëmë, veçanërisht në menaxhimin e bllokut të penalltive e shkoi më tej se secili prej nesh. Ai, lojtarët e tij dhe i gjithë kombi, tani duhet ta dinë se Anglia mund të fitojë. Nëse beson në diçka, ajo mund të ndodhë dhe kjo përfshin mposhtjen e Spanjës në finale.

Nuk mund të mbivlerësohet sa e rëndësishme mund të jetë e sotmja për të ardhmen e futbollit anglez. Për brezat që do të vijnë, djemtë dhe vajzat do të frymëzohen për të luajtur. Ky ekip ka mundësinë t’i tregojë të gjithë vendit “ja ku jemi”.

Spanja është shumë e mirë e ndoshta skuadra më e mirë në turne, por në një finale, kjo nuk ka rëndësi. Anglia mund të fitojë.

Në artikullin tim të parë thashë se Anglia do të përmirësohej me kalimin e kohës dhe kisha të drejtë. Sinqerisht i thashë vetes se nuk mund të vazhdonim të luanim futboll kaq të tmerrshëm me gjithë këta emra yjesh.

Kundër Holandës, Anglia më në fund u qetësua. Ata u zgjuan dhe luajtën një futboll të mrekullueshëm në pjesën e parë dhe është hera e parë që e shohim këtë në turne. Ata po luanin me forcat e tyre. Ata u ringritën.

Nëse shikoni lojtarët në sulm: Harry Kane, Phil Foden dhe Bukayo Saka, ata janë të klasit botëror. Ata kanë mbrojtës të mirë dhe kanë pësuar vetëm katër gola deri më tani. Pra, janë ekipi i plotë. Në Europianin e 2004-ës kishim një ekip shumë të mirë, por nuk kishim thellësi. Nëse lojtarët do të mungonin do ta ndjenit vërtet. Edhe nëse kësaj skuadre i mungojnë një ose dy për shkak të dëmtimit, kanë cilësinë.

Nuk e kisha menduar kurrë se do ta shihja ditën kur Anglia do të ishte aq e mirë në penallti. Ende shpresoj që finalja të mos përfundojë me penallti si ajo ndaj Italisë dhe të zgjidhet në rregullore apo në shtesë. Por, nëse ka sanksione, nuk ka absolutisht asgjë për t’u frikësuar.

Nuk e kisha menduar kurrë se do ta shihja ditën kur Anglia ishte aq e mirë në penallti. Në kohën time, para dhe pak më vonë, nuk ishim mirë me to. Në Euro 2004 humbëm nga Portugalia në penallti dhe më pas përsëri nga Portugalia në Kupën e Botës 2006.

Dukej sikur presioni mbi çdo lojtar ishte shumë i lartë. Ishte si një bllokim mendor. Një nga keqardhjet e mia më të mëdha si trajner i Anglisë është që nuk kam caktuar një psikolog për t’u marrë me këtë situatë. Mendova se ishim rritur dhe mund të përballonim presionin e penalltive, por fatkeqësisht nuk ishte kështu.

Gareth është shumë i mirë mendërisht në marrëdhëniet me lojtarët dhe po bën një punë të shkëlqyeshme në menaxhimin e njerëzve. Por, futbolli është vërtet i çuditshëm: në një minutë, apo edhe vetëm 10 sekonda, gjithçka ndryshon.

Në ndeshjet kundër Sllovakisë dhe Holandës, Anglia ndryshoi sa hap e mbyll sytë. Dhe kur luani futboll të keq kundër skuadrave më të vogla, kritikat janë të mëdha. Unë e kuptoj atë në mënyrë perfekte. Nëse merrni në zemër gjithçka që është thënë ose shkruar për ju, mund t’ju bëjë gjysmë të çmendur.

Gareth tha pas ndeshjes së Holandës se ai thjesht dëshiron ta duan. Merre nga unë se dashuria e futbollit nuk zgjat përgjithmonë, ajo mund të vijë e të shkojë shpejt.

Nuk do të jetë e lehtë t’i rrahësh spanjollët. Shikoj yllin e ekipit të tyre, Lamine Yamal, i cili sapo ka mbushur 17 vjeç. Për mua, ndikimi i Yamal-it ka sjellë kujtime të Kupës së Botës 1958 këtu në Suedi.

Brazili kishte një djalë shumë të ri, me emrin Pele’. Të gjithë e dimë për përparimin e tij të jashtëzakonshëm dhe për të shënuar dy gola në finale. Lojtarë si këta nuk vijnë shumë shpesh. Yamal duhet të jetë në shkollë. Por, jemi ne që do të lexojmë për të për një kohë të gjatë, ndoshta deri në Kupën e Botës 2042.

Yamal është i patrembur, ashtu si Rooney. Gjithmonë do ta kujtoj natën kur i thashë Wayne-it se për herë të parë do të ishte në ekipin e Anglisë dhe ai u përgjigj “OK”. Gjithçka dukej shumë normale për të.

Por, nuk ka asgjë normale për të pritur një finale. Këto ditë në vijim do të ndihen si një përjetësi për Gareth-in, stafin e tij dhe lojtarët. Përgatitja për ndeshjet e mëdha është intensive, rëndësia nuk i humbet askujt dhe ka shumë zhurmë nga jashtë, por duhet ta marrësh si një ndeshje tjetër. Duhet të përpiqeni ta qetësoni, në vend që të shkoni në anën tjetër. Gareth e di këtë. Para se Anglia të shënonte golin e fitores të mërkurën, ai dukej shumë i relaksuar.

Unë e kuptoj pse ju duhet ta bëni këtë. Një nga ndeshjet e mia më të mëdha për Anglinë ishte nata e famshme në Mynih kur luajtëm me Gjermaninë në vitin 2001. Duhet të mbani mend se presioni do të kishte qenë i madh nëse do ta kishim humbur ndeshjen, por ne u përgatitëm normalisht, duke luajtur një formacion 4-4-2 . Ne e dinim si do të rreshtohej Gjermania dhe u treguam lojtarëve disa video më parë, por asgjë e pazakontë.

Ishte një rezultat fantastik fitorja 5-1. Çfarë nate ishte ajo, megjithëse mendoj se reagimi ishte paksa i tepruar, siç mund të jetë me Anglinë. Nëse ata fitojnë, nuk mendoj se asgjë do të jetë mbi krye. Finalja do të jetë një lojë e hapur dhe mendoj se Anglia ka një shans të madh e të madh. Dhe ndërsa nuk jam ndjerë mirë gjatë javës së kaluar do ta shikoj ndeshjen nga shtëpia.

Do të doja të shihja Anglinë të fitonte. Kështu do të bënte secili prej trajnerëve që ka provuar dhe ka dështuar të fitojë një trofe të madh që nga viti 1966. Hajde, Gareth! Bëni atë që ne nuk mundëm kurrë, përfundon letra e Eriksson-it.