Ben e dinte që ajo ditë e veçantë e vitit do të ishte e vështirë. Ishte dita që shënonte humbjen e gruas së tij dhe të ëmës së vajzës së tij 13-vjeçare.

Data e rrethuar në kalendar i solli në mendje kujtimet e tmerrshme të asaj dite kur Emma humbi jetën në një aksident tragjik. Ishin bërë pesë vite pa zërin e saj të qeshur, pa ngrohtësinë dhe dashurinë që mbushte shtëpinë.

“Eliza, do shkoj te varrezat,” i tha Ben vajzës së tij, që prej asaj kohe nuk kishte qenë e njëjta.

“Dakord, baba,” i tha Eliza duke u kthyer në dhomën e saj, pa pasur forcë për biseda.

Ben ndaloi te dyqani i luleve dhe bleu një tufë të madhe me trëndafila të bardhë, të njëjtët që i çonte gjithmonë te varri i gruas së tij.

Teksa po ngiste makinën, i erdhën në mendje kujtime të ëmbla të takimeve të tyre. Herën e parë që i dhuroi trëndafila të bardhë ishte në takimin e tretë. Sytë e saj ndriçuan nga gëzimi dhe e përqafoi. “Trëndafilat e bardhë janë të preferuarit e mi; si e dije?” e kishte pyetur ajo. Ben thjesht buzëqeshi, i lumtur që e kishte bërë të lumtur.

Kur arriti në varreza, pamja e gurit të zi dhe shkronjat e arta ku ishte shkruar emri i saj e sollën përsëri në realitet.

U ul pranë varrit, vendosi lulet dhe nisi të qante. “Më mungon shumë, Winter,” pëshpëriti ai me lotë që i rridhnin faqeve. Ai e dinte që asgjë s’mund ta kthente mbrapsht atë që kishte ndodhur. I duhej të ishte i fortë për Elizën, që jetonte çdo ditë nën hijen e heshtur të mungesës së nënës së saj.

Pasi e pastroi veten dhe u kthye në shtëpi, ndjeu një qetësi të trishtë. Eliza nuk ishte në shtëpi, kështu që përgatiti një filxhan kafe të fortë. Por ajo që e pa kur hyri në kuzhinë e la pa fjalë.

Në mes të tavolinës qëndronte një vazo me trëndafila të bardhë, të njëjtat që kishte vendosur te varri i gruas së tij. Ishin pikërisht të njëjtat lule, me ato të meta të vogla dhe piklat e vesës që ende ngjiteshin në petale.

Kur Eliza u kthye, ai e pyeti nëse i kishte sjellë ato lule në shtëpi.

“Çfarë lulesh, baba? Nuk kam parë asgjë. Kam qenë jashtë me miqtë. Je i sigurt se janë të njëjtat lule që i çove te varri i mamit?”

Ben ishte më se i sigurt, por diçka nuk shkonte. Mendja e tij ishte e turbulluar dhe filloi të dyshonte në vetvete.

I shqetësuar, Ben mori përsëri çelësat dhe u nis drejt varrezave. Atje, vendi ku kishte lënë lulet ishte bosh. Për një çast, iu duk sikur po ëndërronte. I tronditur, u kthye në shtëpi dhe pa që lulet ishin ende në vazo.

Kur u afrua, vuri re një shënim të vogël poshtë saj. Në të shkruhej: “E di të vërtetën dhe të fal, por është koha të përballesh me atë që ke fshehur.”

Ben mbeti i shtangur. Dikush e dinte sekretin e tij dhe po luante me mendjen e tij.

Eliza e kapi shënimin dhe e lexoi. “Baba, çfarë të vërtete? Çfarë ke fshehur?”

Me zë të dridhur, Ben tha, “Nata që mami humbi jetën… nuk ishte thjesht një aksident.”

“Si? Çfarë do të thuash?” pyeti Eliza e shqetësuar.

“Përpara se ajo të largohej, patëm një zënkë të madhe. Ajo zbuloi se kisha një lidhje me dikë tjetër,” rrëfeu Ben, duke pranuar fajin që e kishte torturuar prej vitesh.

Eliza u trondit. “Ti e tradhtove mamin?” klithi ajo.

“Po,” u përgjigj ai, duke ulur kokën nga turpi. “Ishte gabimi më i madh i jetës sime.”

Pas kësaj, Winter ishte larguar me makinë nën një stres të tmerrshëm. Atë natë, ajo pati aksidentin fatal.

Eliza nuk tha asgjë. Ajo e dinte të vërtetën. Një ditë kishte gjetur ditarin e mamit të saj, ku ajo shkruante për dyshimet mbi tradhtinë. Edhe pse e shkruante që ishte e gatshme ta falte, Eliza nuk mund ta falte babanë e saj.

Në të vërtetë, ajo kishte marrë lulet nga varri dhe i kishte sjellë në shtëpi për të parë reagimin e tij. Ajo dëshironte që ai ta pranonte fajin dhe të përballej me atë që kishte ndodhur.

Eliza doli nga kuzhina, duke e lënë Benin të vetëm, përballë trëndafilave të bardhë që dikur simbolizonin dashurinë e pastër që kishte për gruan e tij të ndjerë.