Kur kryeministri britanik Rishi Sunak njoftoi të mërkurën se Mbretëria e Bashkuar do të zhvillonte zgjedhjet e përgjithshme më 4 korrik, shumë vëzhgues pyetën veten: pse tani?

Më konkretisht, përse kryeministri ka shpallur zgjedhje që thuajse do t’i humbasë? Për muaj të tërë, sondazhet e kanë vendosur Partinë Konservatore të Sunak shumë prapa Partisë Laburiste të opozitës dhe, siç janë gjërat, lideri laburist Keir Starmer jo vetëm që do të fitojë pushtetin, por do të ketë një shumicë masive parlamentare.

Përgjigja për këtë pyetje është e thjeshtë: ka shumë pak gjasa që të ketë një kohë më të mirë. Pothuajse çdo gjë që përpiqet Sunak duket se dështon dhe nuk është e pabesueshme që pëlqimi i tij nga publiku të bëhet edhe më i keq para fundit të vitit.

Dy ditët e fundit kanë qenë relativisht të mira për Sunak. Ekonomia duket se po rimëkëmbet, me Fondin Monetar Ndërkombëtar (FMN) që përditëson parashikimin e rritjes së MB dhe inflacioni më në fund kthehet në diçka që i ngjan një niveli normal.

Asgjë nuk shkoi në mënyrë katastrofike në javën e fundit apo më shumë se përpara shpalljes së zgjedhjeve. Është një nivel i ulët, por që nga koha e tij në detyrë, tani ai ndoshta ka bazën më të qëndrueshme që ka pasur ose do të ketë ndonjëherë për të nisur një fushatë.

Një prej këshilltarëve kryesorë të Sunak tha për CNN:

“Kryeministri erdhi në detyrë duke u përballur me një sërë sfidash kryesore: inflacioni, jo rritje ekonomike, migrimi. Dhe ai e shihte trajtimin e tyre si misionin e tij parësor. Dhe ai ka bërë përparim të vërtetë dhe domethënës në këtë. Të martën, FMN-ja përmirësoi parashikimet tona të rritjes, dje pamë inflacionin të rikthehej në nivele normale, sot shohim rënien e migracionit si rezultat i reformave tona.”

“Pra, ne kemi një bazë solide për të thënë se gjërat po shkojnë në drejtimin e duhur, dhe pikëpamja ishte se tani ishte koha më e mirë për të shkuar në zgjedhje dhe për të thënë ‘ja çfarë kemi bërë, plani ynë po funksionon, tani kush mendoni se ka planin dhe kapacitetin për të ndërmarrë veprime të guximshme për ta çuar këtë vend përpara drejt një të ardhmeje më të sigurt.”

Sunak duhej t’i thërriste zgjedhjet përpara fundit të këtij viti, sipas kushtetutës. Ai nuk kishte lejuar deri këtë javë që kundërshtarët e tij ta përshkruanin atë si një frikacak, të tmerruar nga përballja me publikun.

Në vitin 2010, pas 13 vitesh sundim laburist, David Cameron fitoi zgjedhjet e përgjithshme, por nuk fitoi shumicën në parlament. Ai u detyrua të bënte një qeveri koalicioni me Liberal Demokratët e qendrës.

Cameron, kundër gjasave, e mbajti koalicionin të bashkuar deri në zgjedhjet e vitit 2015, në të cilat ai fitoi një shumicë të papritur dhe siguroi qeverinë e parë plotësisht konservatore që nga viti 1997.

Festimet nuk zgjatën shumë. Mbajtja e referendumit të Brexit të vitit 2016 e ndau partinë e tij në dysh dhe e bëri gati të pamundur qeverisjen për 4 pasardhësit e tij. E para ishte Theresa May. Mw pas Boris Johnson dhe Liz Truss, e cila mori detyrën për 45 ditë, kohë në të cilën ajo arriti të shkaktojë kërdi të mjaftueshme ekonomike që paundi u ul në nivelin më të ulët ndonjëherë ndaj dollarit, normat e interesit u rritën dhe inflacioni u rrit. Përfundimisht, Partisë Konservatore i mjaftoi kaosi dhe vendosi Sunak në krye, si një zgjedhje në “duar të sigurta”

Nëse ai ka qenë apo jo, kjo është për t’u debatuar. Pavarësisht se çfarë mund të thonë burimet konservatore për rekordin e tij në detyrë, vlerësimet e tij të tmerrshme në sondazhe nuk mund të mohohen.

Politika e tij kryesore e imigracionit, e cila do t’i dërgonte migrantët e paligjshëm në Ruandë për të trajtuar kërkesat e tyre për azil, tashmë ka kushtuar miliona.

Çështja më e dëmshme rreth tij është ndjenja e përgjithshme se ai është humbës dhe se partia e tij ka kaq pak besim tek ai. Asnjë sasi faktesh, shifrash apo tingujsh nuk mund të ndryshojë që ai ka një erë të pamohueshme dështimi rreth tij. Ndjenja se diçka është e pashmangshme është e fuqishme në politikë, dhe për Sunak, humbja duket e pashmangshme.

Sigurisht, nuk është. Ka mundësi që sondazhet të na mashtrojnë dhe ka mundësi që fushata konservatore të funksionojë.

Ata po e bëjnë atë personale: një zgjedhje e qartë midis liderit laburist Starmer dhe Sunak. Konservatorët pretendojnë se Starmer nuk mund të besohet për sigurinë kombëtare, është një oportunist i paturpshëm pa parime dhe nuk ka plan.

Tani për tani është ndoshta koha më e mirë për të dërguar atë mesazh në shtëpi. Laburistët do të duhet të nxisin manifestin e tyre, i cili në mënyrë të pashmangshme do të zgjidhet nga komentuesit. Sa më gjatë që mbahej Sunak, aq më shumë kohë laburistët duhej të rregullonin shtëpinë e tyre.

Sunak trashëgoi një rrëmujë, askush nuk mund ta mohojë këtë. Aktualisht duket e pamundur që ai ta ketë pastruar atë rrëmujë aq sa për t’i fituar konservatorëve një mandat tjetër në detyrë. Por duke pasur parasysh rëndësinë e detyrës që ka përpara, ka kuptim që ai të shfrytëzojë këtë periudhë të rrallë lajmesh të mira dhe të shpresojë për më të mirën.